Wywiad Jamesa Middletona dla Daily Mail

Zgodnie z prośbą jednej z czytelniczek, postanowiłam przetłumaczyć najnowszy wywiad Jamesa Middletona dla Daily Mail. Brat księżnej Kate postanowił opowiedzieć o swoim zdrowiu psychicznym. Wyznał, że przez jakiś czas cierpiał na depresję oraz ukrywał diagnozę w tajemnicy  przed swoją rodziną. Zapraszam do dalszej części!

Woman Magazine

Podczas każdego snu czułem, że odpływam. W mojej głowie zrodziła się kakofonia wyimaginowanych dźwięków. Czułem się tak, jakby dziesięć różnych stacji radiowych rywalizowało o to, jaki dźwięk pojawi się pierwszy w mojej głowie. Hałas był nieustanny i męczący. W ciągu dnia ociągałem się, ale chodziłem do pracy. Patrzyłem z przeszklonym wzrokiem na ekran komputera. Chciałem, żeby te parę godzin już minęło, aby móc wrócić do domu. Opanowała mnie bezwładność. Nie chciało mi się nawet odpowiadać na krótkie maile.  Nie mogłem porozumieć się z tymi, których najbardziej kochałem: z moją rodziną i bliskimi przyjaciółmi. Ich troskliwe słowa stawały się dla mnie z dnia na dzień natarczywe. Pozostawały one bez odpowiedzi, kiedy coraz bardziej zanurzałem się w bagno rozpaczy. Wszystkie kolory i emocje zniknęły z mojego świata i wszystko stało się szare i monotonne. Wiem, że pochodzę z zamożnej rodziny i żyję uprzywilejowanym życiem. Ale nawet to nie uchroniło mnie przed depresją. To nie jest chwilowy smutek. To choroba. Jest to wręcz rak umysłu.

Podczas sesji zdjęciowej do wywiadu / https://www.dailymail.co.uk

To nie jest uczucie, tylko brak uczuć. Wtedy osoba czuje, że żyje bez sensu [...]. Nie czułem żadnej radości, ekscytacji i oczekiwania. Tylko lęk przed nerwicą serca spowodował, że jednak rano wstawałem z łóżka. Właściwie to nie miałem myśli samobójczych, ale nie chciałem wiecznie tkwić w stanie umysłu, w którym się znajdowałem. Czułem się źle zrozumiany, niepotrzebny: kompletna porażka. Nigdy nie życzyłem sobie poczucia bezwartościowości, desperacji, izolacji i samotności [...]. Czułem, że powoli wariuję. Tak więc ponad rok temu - w grudniu 2017 roku, czyli gdy moje zdrowie psychiczne uległo pogorszeniu - wziąłem ze sobą psy i nie mówiąc nikomu udałem się do Krainy Jezior, którą uwielbiałem odwiedzać za czasów dzieciństwa. Tam pływałem w lodowatym jeziorze Coniston Water, odbyłem samotne spacery po dolinach i przez kilka dni przebywałem sam w odległym domku, jedząc jedzenie z torebek i starając się uspokoić swój umysł. Kilka dni wcześniej dotarło do mnie, że sam sobie z tym nie poradzę [...] rozpaczliwie potrzebowałem pomocy. Wtedy wiedziałem, że mogę już być nieco spokojniejszy. Wiedziałem, że jeśli poproszę o pomoc, pojawi się nadzieja [...] To wyglądało jak pojawienie się światełka w tunelu.

Podczas sesji zdjęciowej do wywiadu / https://www.dailymail.co.uk/

Być może zastanawiacie się, dlaczego teraz zdecydowałem się mówić o depresji, która dopadła mnie pod koniec 2016 roku. Są dwa powody: po pierwsze, czuję - pomimo tego, że nie jestem w pełni wyleczony - że teraz rozumiem jak to jest i dzięki profesjonalnej pomocy, wypracowałem sobie strategię radzenia sobie w życiu. Dziś czuję nowe poczucie celu i radości życia. Po drugie - a może przede wszystkim - czuję się zmuszony mówić o tym otwarcie, ponieważ to właśnie mój szwagier [książę William], moja siostra [księżna Kate] oraz książę Harry angażują się w kampanię na temat poprawy zdrowia psychicznego, która nosi nazwę ''Heads Together''. Wierzą, że uda się zwyciężyć walkę ze stygmatyzacją, która ma duży wpływ na zdrowie psychiczne [...] Więc uważam, że nie warto tłumić w sobie emocji. Ja chcę się odzywać i zwierzać komuś. To jest moja motywacja. Depresja to tylko niewielka część skomplikowanej układanki mojego życia. W dzieciństwie zmagałem się z dysleksją. Litery i cyfry, na które patrzyłem, po chwili gdzieś przeskakiwały albo rozmazywały się, a czasami nawet miałem problemy z napisaniem najprostszych słów. Ale dopiero rok temu zdiagnozowano u mnie także Attention Deficit Disorder (ADD) - zespół zaburzeń, który powodował u mnie małą nadpobudliwość ruchową [...]. Wywołuje on szereg objawów. Kiedy usłyszałem diagnozę, dostałem objawienia. Wyjaśniło to tak wiele. To dlatego miałem problem z koncentracją. To dlatego mój umysł ciągle był pochłonięty ekstrawaganckimi marzeniami. To dlatego wykonywanie tak prostych czynności jak np. ścielenie łóżka stanowiło dla mnie taki sam wymiar jak złożenie zeznania podatkowego.

Podczas sesji zdjęciowej do wywiadu / https://www.dailymail.co.uk

ADD wyjaśniło mi również inne rzeczy: dlaczego jestem niespokojny, energiczny i impulsywny. Gdy czekało mnie jakieś wyzwanie, nie mogłem jego dokończyć. To wszystko było spowodowane moją niecierpliwością. Nie słuchałem innych, ponieważ mój umysł pogłębiał się w świat fantazji. Ale są również i dobre strony zaburzenia, z którym się zmagam: stałem się bardziej kreatywny i bardziej uczuciowy. Oznacza to, że wymyślam fantastyczne, oryginalne pomysły - ale to także wyjaśnia, dlaczego miałem trudności w prowadzeniu firmy. Ale teraz staram się, aby w moim życiu panował porządek i ład. Piszę listę, w której zawarte jest 10 rzeczy, które chcę robić każdego dnia. Jeśli zdaję sobie sprawę z tego, że muszę skoncentrować się na powierzonemu mi zadaniu, biorę leki przepisane przez lekarza [...]. Odkąd pamiętam, wiedziałem, że mój mózg jest bardziej skomplikowany niż u większości osób. Gdy uczęszczałem do St.Andrew's School w Pangbourne w hrabstwie Berkshire, byłem kiepski w czytaniu oraz w rozwiązywaniu zadań matematycznych. Ale za to byłem dobrze sprawny fizycznie i praktyczny. Od najmłodszych lat interesowałem się budownictwem. Kiedyś wykonałem zabawkę przedstawiającą maszynę parową. Również miałem okazję złożyć jeden z mebli ze sklepu IKEA bez pomocy instrukcji, bazując tylko na rysunku gotowego produktu. Ale kiedy nauczyciel poprosił mnie o przeczytanie tekstu przed całą klasą, miałem wrażenie, że literki zaczynają skakać, tworzyły się jakieś dziwne słowa [...]. Byłem przerażony drwinami rówieśników. Wstydziłem się tego, że byłem powolnym uczniem. [...] Zacząłem też odczuwać presję, że nie potrafię pisać poprawnie. Dla mnie słowa stały się nieczytelnymi zawijasami, nie wiedziałem jak je przeliterować. Z powodu mojej dysleksji, zostałem całkowicie odizolowany. Chciałem uczestniczyć w zajęciach pozalekcyjnych, ale musiałem nadrabiać zaległości. Trwale pozostawałem w tyle.

joeleriksson.com

Teraz zdaję sobie sprawę z tego, że ADD umożliwiło mi skupienie się na najmniejszych, prostych zadaniach: nawet mycie zębów czy ubieranie się wydawały się dla mnie nieprzezwyciężonymi oraz bezsensownymi czynnościami. Ale zachwyciła mnie mechaniczna i praktyczna praca. Zajmowałem się rozbieraniem oraz odbudową starych traktorów i samochodów marki Land Rover [...]. Kiedy musiałem podjąć decyzję na temat szkoły średniej, poszedłem w ślady sióstr i udałem się do Marlborough College. Strasznie tęskniłem za domem. Gdy tam rozpoczynałem naukę, Catherine już wyjechała na studia do Szkocji. Co prawda obecność Pippy była dla mnie pocieszeniem, ale pomimo tego, było mi trudno. Z powodu mojej dysleksji, miałem więcej czasu na przygotowanie się do egzaminów. Dla mnie to była tylko strata czasu: po prostu oznaczało to, że miałem więcej czasu, żeby uświadomić sobie, że nie będę potrafił odpowiedzieć na żadne pytanie. Byłem przygotowywany do egzaminu GCSE [egzamin, który jest zdawany w trakcie piątego roku nauki w szkole średniej], ale za to egzamin ,,A-level'' [odpowiednik polskiej matury] okazał się bardzo trudny. Moje oceny były fatalne, ale starałem się je poprawiać. Dopiero za szóstym razem udało mi się ukończyć szkołę i dostać się na Uniwersytet Edynburski, aby studiować zarządzanie zasobami środowiska. Po miesiącu pobytu na uczelni, pomyślałem: ,,Co ja tutaj właściwie robię?''. Nie mogłem poradzić sobie z samodzielnością, dlatego rok później rzuciłem studia. Absolutnie nie krytykuję brytyjskiego systemu edukacji. Wtedy ani ja ani moi rodzice nie wiedzieliśmy, że mój mózg działa zupełnie inaczej. [...] Gdyby diagnoza zostałaby postawiona wcześniej oraz pomoc nadeszłaby wcześniej - znacznie ułatwiłoby mi to życie. W moim odczuciu, nie mogłem po prostu dopasować się do oczekiwań społeczeństwa. Wiedziałem też, że mogę pracować tylko dla siebie - nie mógłbym poradzić sobie ze stresującymi rozmowami o pracę. Więc w wieku 20 lat założyłem dwie firmy: jedna specjalizowała się w dostarczaniu zestawów do robienia ciast dla piekarzy, a druga (Nice Cakes) - w pieczeniu ciast, do których dodawało się fotografie.

Quintessentially

Co prawda już zostały zamknięte na stałe, ale dzięki nim rozwinąłem się. Obecnie prowadzę firmę produkującą kartki z życzeniami (nazwa: Boomf), z której jestem bardzo dumny i podekscytowany przyszłymi wyzwaniami. Pracuje w niej fantastyczny zespół, który wspierał mnie w trudnych chwilach i zachęcił mnie do rozwijania swoich pasji. Ale przyznam szczerze, że prowadzenie firmy jest trudną robotą, bez względu na to, czy ma się ADD czy dysleksję. To tak jakby pchać wielki głaz na samą szczyt góry. Ponieważ cierpię na oba zaburzenia, ciężko mi było sobie z tym poradzić. Wątpienie w siebie powoli niszczyło moją pewność siebie; nic mnie nie uszczęśliwiało, pasjonowało i ekscytowało. Pod koniec 2016 roku moje serce zaczęło szybciej bić [...]. Wiedziałem, że coś jest nie tak, więc zadzwoniłem do mojego lekarza. Miałem przeprowadzone badania, z których odczytano, że mam arytmię - nieregularne bicie serca, które spowodowane jest ciągłym stresem i niepokojem. Po krótkim czasie leczenia, objawy ustąpiły. Ale, wbrew zaleceniom lekarza, nie zrobiłem nic, by rozwiązać przyczynę problemu. Praktycznie połowa 2017 roku minęła bardzo szybko. Ledwo funkcjonowałem, przestałem rozmawiać z przyjaciółmi. Pracowałem, ale nic szczególnego nie osiągnąłem. Byłem o krok od stałego zamknięcia firmy. A mimo to, moje serce tak pulsowało, jakby chciało wyskoczyć z mojego ciała. Próbowałem przekonać siebie, że tak naprawdę nic mi nie jest. Odkładałem to wszystko na stres związany z pracą. Tymczasem moja rodzina - zaniepokojona moim stanem - nie mogła przełamać bariery mojej ciszy. Chciałem leżeć w łóżku całe dnie, lecz intensywny niepokój - uczucie, jakby ktoś krzyczał mi w twarz - powodował, że jednak stawałem na nogi. Tak więc pod koniec 2017 roku, po miesiącach bezsenności, lęku i bezwładu, zdałem sobie sprawę, że muszę ponownie skonsultować się ze swoim lekarzem. Kiedy zadzwoniłem do niego, poczułem się tak, jakbym próbował powstrzymać napływającą falę emocji. Próbowałem wydobyć z siebie słowa, łzy napływały mi do oczu.

IBTimes UK

,,Nie jest ze mną w porządku. Potrzebuję pomocy'' - udało mi się powiedzieć. Tym razem czułem się gotowy skorzystać z rad doktora oraz spotkać się z psychiatrą, dr. Stephenem Pereirą. Po przyznaniu się do swoich problemów zdrowotnych, udałem się do Krainy Jezior na parę dni. Wtedy czułem się wolny. Od tego czasu spotykam się z dr. Pereirą co tydzień. To on skierował mnie na badania stwierdzające obecność ADD. Kiedy zacząłem rozumieć ten stan, wszystko wokół mnie zaczęło się układać, a moje życie zaczęło mieć sens. Oprócz rozwiązywania splątanego zamieszania w moim życiu, wciąż korzystam z terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), która pomaga mi zmieniać wzorce swoich myśli i zachowań. W międzyczasie chciałem, aby mój lekarz porozmawiał z moją rodziną, która od miesięcy strasznie się o mnie martwiła. W tamtej chwili nie chciałem z nimi rozmawiać. Wolałem, żeby niezależny i obiektywny profesjonalista wyjaśnił im, co jest ze mną nie tak. Pewnie zastanawiacie się, czemu to ja nie chciałem im wszystko powiedzieć. Tak naprawdę jest trudno mówić o swoich problemach tym, którzy są dla Ciebie bardzo bliscy. Nie chciałem dopuścić do tego, żeby moi bliscy wiedzieli o torturach w moim umyśle [...]. Dlatego wycofałem się od nich, odrzuciłem ich dobre rady i ostatecznie przestałem odpowiadać na ich telefony i SMS-y. Czułem ogromną ulgę, nie musiałem się już demaskować i być w pełni przygotowany na poprawę mojego zdrowia. Dowiedziałem się więcej na temat depresji, lubiłem chodzić na terapie. Krok po kroku światło słoneczne powoli zaczęło przenikać przez mrok. Moja rodzina pomagała mi jak tylko mogła - to była edukacja dla nas wszystkich, aby zrozumieć złożoną naturę depresji. Powoli zacząłem akceptować ADD, aby zrozumieć, że moja impulsywność, energia i zdolność do rozproszenia były sprzymierzone z moim twórczym i indywidualnym umysłem.

E! News

Teraz postrzegam siebie jako wiecznie palącą się zapałkę. Mam różne inspiracje w głowie, ale potrzebuję pomysłów innych ludzi, którzy są lepsi w codziennym prowadzeniu firmy. Uważam też, że ważną rolę w moim życiu odegrały moje psy - Ella, Inca, Luna, Zulu oraz Mabel. W szczególności Ella, która jest moją towarzyszką od 10 lat i była ze mną na wszystkich zajęciach terapeutycznych. Czułem, że za każdym razem, kiedy się załamywałem, chciała mnie uspokoić. W rezultacie Ella i ja jesteśmy wolontariuszami organizacji Pets As Therapy, a Ella jest pełnoprawnym psem terapeutycznym dla PAT. Ludzie się mnie pytali, czy na moją chorobę miał wpływ mój profil publiczny. Czy moja depresja wiązała się z publiczną kontrolą przez media, ponieważ współpracuję z rodziną królewską? Odpowiedź brzmi: uważam, że tak. Ale nie znalazłbym głosu ani ujścia dla mojej historii, gdyby nie ludzie, z którym jestem spokrewniony. [...] Czuję, że mam obowiązek mówić, więc mogę pomagać innym, którzy cierpią tak jak ja. [...] Dziś, co prawda to będzie dziwne stwierdzenie, ale cieszę się, że zmierzyłem się z depresją, ponieważ teraz posiadam umiejętności, które pomogłyby mi z nią walczyć. Mam większą wiedzę na temat moich mocnych i słabych stron. Jestem osobą bardziej pewniejszą siebie niż przedtem. Końcowy rezultat mojej podróży skończył się pozytywnie. Gdybym mógł wybrać najlepsze stwierdzenie mojej obecnej sytuacji, byłoby to tak: ,,W porządku nie jest być w porządku''. To jest mantra, która dała mi siłę do wypowiadania się. Zrobiwszy to tutaj, wydaje mi się, że ciężar został zdjęty z mojego serca.

Fox News

Warto też dodać, że pieniądze z wywiadu (na prośbę Jamesa Middletona) zostały przekazane na rzecz organizacji Pets As Therapy oraz kampanię HeadsTogether.